Oczy są bardzo istotnym elementem, jeśli chodzi o wygląd naszej twarzy. Nierzadko jednak nie jesteśmy zadowoleni z te, jak one wyglądają. Szczególnie dotyczy to kobiet. W takich przypadkach pomóc może zabieg kantopeksji, czyli napięcia zewnętrznego kącika oka oraz zapobiegnięcia odstawania powieki od gałki ocznej.
Cienka i niezwykle delikatna skóra wokół oczu najszybciej zdradza procesy starzenia się. Zmarszczki, „worki” pod oczami czy cienie skutecznie demaskują nasz wiek czy spore zmęczenie. Niekiedy problemem jest także wywijająca się powieka – wtedy kłopot jest już nie tylko estetyczny. Pomocny może być wówczas zabieg kantopeksji. To, czy brzeg powieki jest prawidłowo położony, zależy od napięcia tarczki i więzadeł powiekowych, które podtrzymuje mięsień okrężny oka. Podwinięcie powieki, zwane także entropionem, to odwrócenie brzegu rzęsowego powiek do worka spojówkowego. Cierpi na nie około 2,1 procent kobiet i 1,9 procent mężczyzn na świecie, szczególnie w wieku podeszłym.
Tego typu schorzenie dotyczy zazwyczaj powieki dolnej i pojawia się w jednym lub w obydwu oczach. Przeważnie entropion to wynik starzenia się oka. Prowadzi do niego zanik tkane powieki dolnej – mięśnie rozwierające szparę powiekową stają się bardzo osłabione. Przez procesy starzenia się oka, zwane także procesami inwolucyjnymi, powieka wiotczeje poziomo, boczne więzadła powiekowe tracą napięcie, a mięsień okrężny oka uwypukla się ku przodowi. Jednak entropion często jest także skutkiem bliznowacenia powiek po urazie, stanie zapalnym (na przykład jaglicy), oparzeniu lub przeprowadzonym zabiegu chirurgicznym. Jednak bliznowacenie dotyczy przede wszystkim powieki górnej. Ostre porażenne podwinięcie powiek często występuje po przebytym zabiegu chirurgicznym. Czasami – lecz bardzo rzadko – entropion jest stwierdzany już przy urodzeniu, jako wada rozwojowa.
Zabieg kantopeksji – co to jest i kiedy się go przeprowadza?
Podwinięcie powiek doprowadza do stałego drażnienia spojówki i rogówki, co z kolei powoduje liczne owrzodzenia. Główne objawy, jakie towarzyszą tej chorobie, to łzawienia, przymglenia widzenia oraz ból oka. W przypadku podejrzenia podwinięcia powieki należy bezzwłocznie zgłosić się do lekarza okulisty. Czasem pomaga zwykłe użycie specjalnego plastra odwracającego powiekę, jednak z reguły ulga jest chwilowa; trwałe polepszenie może przynieść jedynie metoda chirurgiczna. Dr n. med. Lubomir Lembas przestrzega: nie wolno z tym zwlekać zbyt długo. Podkreśla również, że kantopeksję powinno wykonywać się po niektórych zabiegach chirurgicznych oka, gdyż pewne cechy anatomiczne jak na przykład wiotkość powieki, również mogą doprowadzić do wywinięcia się powieki.
Sam zabieg kantopeksji jest stosunkowo krótki. Polega na uwolnieniu dolnej odnogi więzadła bocznego i skóry oraz mięśnia okrężnego oka od przedniej powierzchni tarczki, po czym wycina się zbędną skórę. Wycięta zostaje również spojówka, pokrywająca tylną powierzchnię powieki dolnej. Więzadło zewnętrznego oka przymocowuje się do wewnętrznej części oczodołu. Używa się do tego niewchłanialnego szwu. Finalnym etapem zabiegu jest zszycie skóry. Jest to tak zwana kantopeksja zewnętrzna. Czasami zakłada się również szwy wywijające – szwy Quickerta. Przeważnie dwa lub trzy szwy zostają umieszczone na całej grubości powieki dolnej, około 3 milimetry od brzegu rzęsowego. Między nimi powinno być 3 milimetry odstępu. Szew zakładany jest od dolnego załamka spojówki do zewnątrz. Przez kolejne 7-10 dni podaje się do worka spojówkowego maść z antybiotykiem, a następnie usuwa się szwy.
Korekcja powiek przywraca właściwy anatomicznie kształt narządu wzroku, jednak należy pamiętać, że do nawrotu choroby może dojść w innym miejscu. Dlatego pacjent powinien prowadzić samokontrolę stanu oka. W razie ewentualnego pojawienia się problemów w tym samym lub drugim oku, należy zgłosić się do okulisty. Potrzebne będzie bowiem prawdopodobnie powtórzenie zabiegu w innym miejscu.
